Taht, Mehmed için yalnızca bir göstergeden ibaret değildir; aynı zamanda sarayın entrikalarıyla dolu bir güç oyununun merkezine dönüşür. Şehzade Bayezid’in ağır yarası, saray içinde sarsıntılar yaratırken Fatih’in geleceğe dair planları giderek berraklaşır ve belirsizliğin içinden şekillenmeye başlar.
Hanedanın kırılgan dengesi için Mehmed, Mujdeyi bir stratejiyle hareket eder; Şehzade Mustafa’yı öne çıkararak otoritesini pekiştirmeyi amaçlar. Mustafa, yeniçeri ocağına kabul edilip Karaman seferine katılarak tahtın arkasında güçlü bir varlık olarak görünür ve dikkatleri üzerine çeker.
İç politikada huzursuzluk derinleşirken Divan-ı Hümayun’da Mahmud Paşa ile İshak Paşa arasındaki çekişme otoriteyi zorlar. Şahabettin’in sürgündeki eski veziriazam Zağanos Paşa’ya karşı tavrı, yeni krizlerin habercisi olur ve Mehmed, Zağanos Paşa’yı yeniden göreve çağırarak devletin yönünü ve oğulları arasındaki güç dengelerini yeniden şekillendirmeye çalışır.
Dış politikada ise Osmanlı’yı saran tehditler büyümektedir. Karaman, Pontus ve Vatikan arasında kurulan yeni ittifaklar, Anadolu’daki birlik ve Batı’daki nüfuz için tehdit oluşturmaya devam eder. Pontus’un güvenlik sorunları karşısında Vlad Tepeş’in kalleş planları Balkanları yeniden dizayn ederken, zindanda Karatuğlar ağır işkencelere maruz kalır. Bu süreçte Basat’ın ihanetinin farkına varılmasıyla gerilim daha da yükselir.
İç ve dış fırtınaların gölgesinde Osmanlı ordusu Karaman seferine hazırlanır. Beyşehir yakınlarında geçecek olan büyük savaş, yalnızca Karaman Beyliği’nin değil, tüm imparatorluğun geleceğini belirleyecek bir dönemeçtir. Sarayda kurulan yeni güç dengeleriyle birlikte, Osmanlı’nın kaderi bu kritik çarpışmanın sonucunda yeniden yazılmaya başlar.
